Patron

Wszystkich Świętych 

Nie wiadomo dokładnie, ilu ich jest, ponieważ początkowo nie spisywano żadnej ich listy. Aby jednak nie pominąć nikogo, Kościół ogłosił dzień, gdy pamiętamy naraz o nich wszystkich.

1 listopada w liturgii to dzień Wszystkich Świętych. Choć pojęcie świętości oraz ludzie za świętych uznawani znani byli w chrześcijaństwie od samego początku, Uroczystość Wszystkich Świętych ustanowił dopiero papież Jan XI w roku 935. Nie istniała bowiem od początku wspólna procedura wynoszenia kogoś na ołtarze i każda niemal wspólnota lokalna miała własnych świętych, uznanych za takowych przez miejscowego biskupa. Dzień Wszystkich Świętych pokazuje przede wszystkim jak różnorodne i niepowtarzalne mogą być drogi człowieka do Boga. W gronie wyniesionych na ołtarze nie brakuje bowiem dawnych „rozpustników” i ludzi o trudnych charakterach; bogatych i biednych; żonatych i celibatariuszy; uczonych i całkowitych analfabetów; osób znanych w swoim czasie światu, i tych, o których istnieniu nikt nie wiedział.

Wynosząc ich na ołtarze Kościół chce przekazywać przede wszystkim prawdę o tym, że każdy wierzący w Chrystusa może i powinien dążyć do zjednoczenia ze swoim Mistrzem w niebie. Daje ponadto wyraz wierze w tzw. świętych obcowanie czyli pomoc, jaką mogą służyć ci już zbawieni ludziom będącym ciągle „w drodze”. Uroczystość ma charakter bardzo radosny. Wspominamy wszystkich tych, którzy żyli przed nami i wypełniając w swoim życiu Bożą wolę osiągnęli wieczne szczęście przebywania z Bogiem w niebie. Widzi w nich swoich orędowników u Boga i przykłady do naśladowania. Wstawiennictwa Wszystkich Świętych wzywa się w szczególnie ważnych wydarzeniach życia Kościoła. Śpiewa się wówczas Litanię do Wszystkich Świętych, która należy do najstarszych litanijnych modlitw Kościoła i jako jedyna występuje w księgach liturgicznych. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa w Kościele nie wspominano żadnych świętych. Najwcześniej zaczęto oddawać cześć Matce Bożej. Potem kultem otoczono męczenników, nawiedzając ich groby w dniu narodzin dla nieba, czyli w rocznicę śmierci. W IV wieku na Wschodzie obchodzono jednego dnia wspomnienie wszystkich męczenników. Z czasem zaczęto pamiętać o świątobliwych wyznawcach: papieżach, mnichach i dziewicach. Większego znaczenia uroczystość Wszystkich Świętych nabrała za czasów papieża Bonifacego IV (+ 615), który zamienił pogańską świątynię, Panteon, na kościół Najświętszej Maryi Panny i Wszystkich Męczenników. Uroczystego poświęcenia świątyni wraz ze złożeniem relikwii męczenników dokonano 13 maja 610 roku. Rocznicę poświęcenia obchodzono co roku z licznym udziałem wiernych, a sam papież brał udział we mszy św. stacyjnej. Już ok. 800 r. wspomnienie Wszystkich Świętych obchodzone było w Irlandii i Bawarii, ale 1 listopada. Za papieża Grzegorza IV (828-844) cesarz Ludwik rozciągnął święto na całe swoje państwo. W 935 r. Jan XI rozszerzył je na cały Kościół. W ten sposób lokalne święto Rzymu i niektórych Kościołów stało się świętem Kościoła powszechnego. Po Nieszporach lub niezależnie od nich, na cmentarzu odprawia się procesję żałobną ze stacjami. Od południa Dnia Wszystkich Świętych i przez cały Dzień Zaduszny w kościołach i kaplicach publicznych można uzyskać odpust zupełny, ale tylko jeden raz.

Warunki zyskania odpustu są następujące:

1) pobożne nawiedzenie kościoła lub kaplicy,

2) odmówienie „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”,

3) dowolna modlitwa w intencji Ojca św.,

4) Spowiedź i Komunia św.

W dniach 1-8 listopada można także pozyskać odpust zupełny za nawiedzenie cmentarza pod wyżej wymienionymi warunkami. W pozostałe dni roku za nawiedzenie cmentarza pozyskuje się odpust cząstkowy.

Dzień Wszystkich Świętych, to głównie święto katolickie, obchodzone 1 listopada. Natomiast narody o innych tradycjach kulturowych, a zwłaszcza religijnych, w różny sposób czczą pamięć zmarłych. W krajach katolickich Dzień Wszystkich Świętych jest wolny od pracy. Katolicy europejscy w tym dniu odwiedzają groby swych bliskich, składają na nich wieńce i kwiaty oraz zapalają świece i znicze. Dzień Wszystkich Świętych jest dla katolików przede wszystkim dniem zadumy i refleksji nad śmiercią i sensem ludzkiego życia.